MarkHatfield / Getty Images
Zrozumienie, w jaki sposób uczą się zwierzęta, jest kluczem do wpływania na ich zachowanie i interpretowania go. Ludzie mają tendencję do myślenia o nauce jako o czymś, co dzieje się, gdy celowo szkolą zwierzęta (np. Ucząc psy, jak siedzą lub przyjeżdżają). Ale nauka odbywa się przez cały czas - wszystko, czego pies lub kot doświadcza przez całe swoje życie, w pewnym stopniu wpłynie na późniejsze zachowanie. Dowiedz się, jak uczy się twój kot, abyś mógł go lepiej trenować.
Uczenie się asocjacyjne
Istnieją dwie formy uczenia się asocjacyjnego: warunkowanie klasyczne i warunkowanie operantowe.
Odkryty przez nagradzanego Nobla rosyjskiego fizjologa Iwana Pawłowa, warunkowanie klasyczne jest procesem uczenia się, który zachodzi poprzez powiązanie bodźca środowiskowego z bodźcem naturalnie występującym. Procedura uczenia się, znana również jako warunkowanie Pawłowiańskie lub respondent, łączy biologicznie silny bodziec (np. Żywność) z wcześniej neutralnym bodźcem (np. Dzwonek).
Burrhus Frederic (BF) Skinner jest uważany za ojca warunkowania operacyjnego. Jego praca była zakorzeniona w przekonaniu, że warunkowanie klasyczne było zbyt uproszczone, by stanowić pełne wyjaśnienie złożonego zachowania. Uważał, że najlepszym sposobem na zrozumienie zachowania jest przyjrzenie się przyczynom działania i jego konsekwencjom.
Zachowanie operatora to takie, które, jak się mówi, spełnia dwa warunki: jest swobodnie emitowane przez zwierzę, w tym sensie, że nie ma oczywistego bodźca wyzwalającego; i jest podatny na wzmocnienie i karanie przez jego konsekwencje, tak że może być powodowany, odpowiednio, wzrost lub spadek częstotliwości.
Jak trzymać kota z dala od blatów kuchennychJak działa warunkowanie klasyczne
Klasyczne warunkowanie obejmuje umieszczenie neutralnego sygnału przed naturalnie występującym odruchem. W klasycznym eksperymencie Pavlova z psami neutralnym sygnałem był dźwięk tonu, a naturalnie występujący odruch śliniał się w odpowiedzi na pokarm. Łącząc neutralny bodziec z bodźcem środowiskowym (prezentacja pokarmu), sam dźwięk tonu może wywołać reakcję ślinienia.
Psy zwykle nie ślinią się, gdy słyszą dzwonki; odpowiedź przyniosła, ponieważ psy dowiedziały się, że dzwon był wiarygodnym wskaźnikiem zbliżającego się nadejścia pokarmu. Ten rodzaj uczenia się jest ogromną zaletą ewolucyjną - identyfikowanie zdarzeń wskazujących na podejście drapieżnika daje zwierzęciu czas na ucieczkę. Podobnie reagowanie na wczesne wskaźniki żywności oznacza najpierw dotarcie do zasobu.
Innym znanym przykładem warunkowania klasycznego jest eksperyment Johna B. Watsona, w którym reakcja strachu uwarunkowana była u chłopca zwanego Little Albert. Dziecko początkowo nie obawiało się białego szczura, ale po kilkukrotnym połączeniu go z głośnymi, przerażającymi dźwiękami dziecko płakało, gdy szczur był obecny. Strach dziecka uogólniał także na inne rozmyte białe przedmioty przypominające szczura.
Uwarunkowania klasyczne miały duży wpływ na szkołę myślenia w psychologii znaną jako behawioryzm. Behawioryzm opiera się na założeniu, że:
- Cała nauka odbywa się poprzez interakcje ze środowiskiem. Środowisko kształtuje zachowanie. Uwzględnianie wewnętrznych stanów mentalnych, takich jak myśli, uczucia i emocje, jest bezużyteczne w wyjaśnianiu zachowania.
Koty i uwarunkowania klasyczne
Koty uczą się na różne sposoby, a szkolenie kotów opiera się na kilku technikach. Klasyczne uwarunkowanie jest techniką stosowaną do uczenia kotów uczenia się lub uwarunkowania określonego dźwięku, zapachu lub zachowania związanego z pożądaną reakcją. Na przykład warkot otwieracza do puszek (związany z jedzeniem) powoduje, że kot przybiega do miski z jedzeniem. Albo dźwięk kliknięcia podczas treningu klikania wiąże się z nagrodą za jedzenie i może być używany do komunikowania tego, co chcesz, aby kot zrobił.
