Tony Anderson / Getty Images
Podczas gdy „vintage vinyl” jest dziś bardzo popularne wśród purystów nagrywających muzykę, ludzie zbierają albumy od ponad wieku. W rzeczywistości, gdy tylko płyty albumowe pojawiły się na rynku, powstały kolekcje.
Te pierwsze kolekcje składały się głównie z ulubionych artystów i utworów muzycznych. Dzisiejsi entuzjaści płyt winylowych lubią kupować rzadkie produkty, dlatego istnieje wyraźny rynek dla przyszłych i zbieraczy. Historia hobby jest również bardzo interesująca.
Pierwsze rekordy
Najwcześniejszymi „zapisami” były w rzeczywistości cylindry woskowe wynalezione przez Thomasa Edisona w latach 80. XIX wieku. Było to bez wątpienia wspaniałe osiągnięcie, ale można je ulepszyć, ponieważ łatwo się zepsuły i zużyły po kilku grach.
W 1888 roku wynalazca Emile Berliner wymyślił 78 jako alternatywę. Nazywał go „płaskim dyskiem” i eksperymentował z różnymi rodzajami materiałów, zanim osiadł na szelaku w 1891 roku. Edison odpowiedział własną wersją płaskiego dysku, który rzekomo miał lepszą jakość dźwięku (i miał rację, Edison Records były lepsze), ale były znacznie grubsze. Jednak płyty Berlinera wygrały i pod koniec dekady Edisona już nie powstawały, zgodnie z Essential Guide Goldmine po zbiorze płyt autorstwa Dave'a Thompsona.
Chociaż Edison Records ma kilku oddanych fanów, nie ma obecnie ogromnego popytu na nich. Są one w dużej mierze postrzegane jako nowości ze względu na ich grubość i można je odtwarzać tylko na odtwarzaczu Edison z diamentową igłą. Edison tworzył dyski w formacie 78 od 1912 do 1929 roku, a ten obszerny katalog ma jeszcze kilku wielbicieli. Dźwięk był wciąż lepszy od innych 78, ale Edison nie nadążał za konkurencją. Podczas gdy jego działalność załamała się i ostatecznie została zamknięta, inni nadal produkowali nagrania o niższej jakości w lepszych cenach dla konsumentów.
Catherine MacBride / Getty Images
Wpisz LP i single
Vinyl pojawił się na rynku w 1948 roku. Te 10-calowe, długie odtwarzane płyty zastąpiły 78, który był ograniczony tylko do jednej piosenki na stronę. Zamiast więc kupować „album” składający się z sześciu albumów 78 (podobnych do tego, co dziś nazywamy zestawem pudełek), wszystkie 12 piosenek znalazło się na jednej fajnej płycie. Płyty LP nie tylko oferowały wygodę, ale także zajmowały znacznie mniej miejsca.
Nowy format albumu był świetny dla tych, którzy chcieli mieć kolekcję muzyki, na przykład melodie z Broadwayu lub symfonię, wszystko na jednej płycie. Ale wciąż było zapotrzebowanie na pojedyncze hity na jednym nagraniu. Wpisz „singiel” na początku 1949 roku. Te siedmiocalowe dyski obracające się z prędkością 45 obr./min pasują do rachunku, i narodził się inny rodzaj płyt do zebrania. Gramofony można wyposażyć w adapter, a single (lub 45s) można układać jeden na drugim, zmieniając po prostu prędkość gramofonu.
Dziś kolekcjonerzy wciąż szukają zarówno starych albumów, jak i singli swoich ulubionych muzyków i zespołów. Czasami zbierają całe gatunki, takie jak jazz lub muzyka klasyczna. Albumy stanowią również podstawę wielu imponujących kolekcji płyt.
Cenne albumy i 45s
Według Thompsona niektóre z najwcześniejszych płyt LP są warte całkiem niezłych sum, od 50 do 300 USD. W swojej książce zauważa, że album artysty Western Swing, Boba Willsa, Round-up , wprowadzony w 1949 r., Jest wart około 300 USD. Miłośnicy muzyki latynoskiej z przyjemnością znajdą Rhumbę Cugata Xaviera Cugata w przedziale 50 USD. Wiele albumów jest jednak wycenionych na tysiące, więc zwracanie uwagi na artystów, którzy mają najwyższe ceny, będzie dobrą wiedzą, jeśli planujesz odsprzedać. Spójrz na książkę taką jak Thompson lub przeprowadź pełne wyszukiwanie przedmiotów w serwisie eBay, aby rozpocząć.
Wczesne lata 45. mają również znaczną wartość. Niektóre tytuły mogą sprzedawać za 30 do 100 USD lub więcej. Wiele pierwszych singli Eddy'ego Arnolda sprzedaje się za dobre sumy, wraz z innymi gwiazdami z kraju, takimi jak Roy Rogers i Synowie Pionierów.
Ale wartość każdego rodzaju płyt zależy od warunku i dlatego musisz wiedzieć coś o klasyfikacji winylu, jeśli zamierzasz zbierać lub kupować w celu odsprzedaży w sprzedaży nieruchomości i tym podobne.
Klasyfikacja winylu
Określenie stanu winylu przed zakupem ma długą drogę do upewnienia się, że otrzymujesz wartość swoich pieniędzy. „Warunkiem jest to, co odróżnia nieskazitelny dysk od porysowanego na śmierć; warunkiem jest to, w jaki sposób określamy, czy rekord jest wart 1000 $ czy 1 $”, pisze Thompson.
W świecie gromadzenia rekordów skala ocen Goldmine jest standardem: Mint (M), Near Mint (NM), Very Good Plus (VG +), Very Good (VG), Good Plus (G +), Good (G), Fair (F) i słaba (P). Wielu sprzedawców płytowych postępuje zgodnie z tymi wytycznymi, ale czasami interpretują skalę inaczej. Niemniej jednak istnieją pewne podstawowe wytyczne, które pomogą Ci zrozumieć, co oznaczają te oceny:
- Mint (M): Kiedy patrzysz na płytę Mint, powinna ona być „absolutnie idealna” pod każdym względem. To płyta, która nigdy nie była odtwarzana i prawdopodobnie nadal będzie zapieczętowana w plastiku. Wielu kolekcjonerów uważa, że usunięcie folii termokurczliwej natychmiast zmniejsza ten stan do Near Mint. Niewiele płyt jest naprawdę w doskonałym stanie. Near mint (NM): Wielu dilerów korzysta z Near Mint znacznie częściej niż Mint. Oznacza to, że rekord jest prawie idealny. „Może posiadać dziwną drobną wadę - niewielki (czytaj prawie niewidoczny) ślad zużycia pierścienia na okładce, dziwny odcisk palca lub, wokół otworu wrzeciona pośrodku płyty, kilka srebrzystych linii”. Rekord Near Mint nie będzie zawierał zagięć, fałd, łez, podziałów, zadrapań, bazgrołów, rys i niczego innego, co byłoby z nim nie tak (w tym wycięte otwory wskazujące, że został sprzedany ze zniżką). Bardzo dobry plus (VG +): Rekordy z tą oceną są warte około połowy tego, co przyniesie przykład mięty. Ten typ rekordu będzie miał pewne ślady użytkowania, a nawet może być nieco wypaczony, ale nadal będzie ładnie odtwarzany. Etykiety mogą być nieco porysowane, podobnie jak okładki. Wiele rekordów należy do tej kategorii. Bardzo dobrze (VG): Kiedy rekord uznaje się za Bardzo Dobry , rodzaje problemów w rekordach VG + są zwykle obecne, wraz z innymi. Możesz usłyszeć słyszalne dowody drapania, ale zapis nie zostanie pominięty. Okładka i etykieta prawdopodobnie będą zawierać więcej oznak używania, a być może gdzieś nabazgrane jakieś nieokreślone pismo lub imię poprzedniego właściciela. Znów wiele nagrań należy do tej kategorii i sprzedają za około 25 procent tego, co byłby wart przykład mennicy. Odśwież swoje umiejętności targowania się, aby uzyskać najlepsze ceny. Dobry (G) i dobry plus (G +): Te rekordy będą nadal możliwe do odtworzenia i nie będą pomijane, ale może być przy tym więcej słyszalnych trzasków, trzasków i trzasków. Według Thompsona szwy mogą być rozcięte na okładkach, a kolce zmiażdżone. Będą warte nawet mniej niż bardzo dobre przykłady. O ile dysk nie jest czymś, czego szukaliście przez eony, oszczędzajcie pieniądze na lepszy zakup. Słaba (P) i Dobra (F): tych przykładów nie da się odtworzyć bez pominięć i mają inne poważne problemy, takie jak nadmierne wypaczenie (uważaj na płyty LP wyświetlane podczas sprzedaży w garażu), pęknięcia, poszarpane okładki lub zgrane etykiety. Zazwyczaj najlepiej nie kupować tego rodzaju rekordów, ale jeśli musisz, nie płać więcej niż 5 procent wartości Mennicy. Co z dokumentami z autografem? Ważne jest, aby pamiętać, że jeśli okładka albumu jest autografowana przez popularnego piosenkarza lub muzyka, wszystkie te oceny wypadają z okna. Jeśli podpis jest zbywalny, to nie ma znaczenia, gdzie spadnie nota rekordu, ponieważ są to pamiątki z celebrytów zamiast losowego LP. Jest to szczególnie prawdziwe w przypadku nazwy takiej jak The Beatles czy Michael Jackson, gdzie ktoś kupowałby autograf zamiast samej płyty.
