Pook & Pook / Prices4Antiques.com
Termin „federalny” odnosi się do okresu po wojnie o niepodległość, a nie do jednego określonego stylu mebli. W następnych dziesięcioleciach, gdy Ameryka była w powijakach, kraj ten nie tylko określał swój rząd, ale także sposób życia. Sztuka dekoracyjna w tym czasie odeszła od ozdobnego wyglądu przeszłości, takiego jak mocno rzeźbiony i masywny wygląd elementów rokokowych i obejmowała wschodzący neoklasycyzm.
Według Metropolitan Museum of Art w Nowym Jorku, definiując okres jako neoklasycyzm amerykański, style federalne różniły się w poszczególnych miastach. Ściśle badając style popularne w każdym regionie i techniki znanych rzemieślników, eksperci od mebli antycznych mogą zawęzić pochodzenie elementów z epoki, które nie zostały oznaczone przez rzemieślnika. Podobieństwa wynikają jednak z kilku powszechnych wpływów.
Szkocki architekt Robert Adam, zakochany w rzymskich ruinach Pompejów i Herkulanum, napisał „Dzieła w architekturze” w 1773 roku. To otworzyło drzwi do stylu neoklasycystycznego, zarówno w architekturze, jak i projektowaniu, w Stanach Zjednoczonych i za granicą. Wpływ Adama na style dnia zainspirował pisarza Franka Farmera Loomisa IV do uznania go za „Franka Lloyda Wrighta” z XVIII wieku w jego książce „Antyki 101”.
Zainspirowani przez Adama, Anglicy George Hepplewhite i Thomas Sheraton obaj wywarli wpływ na amerykańskie rzemiosło meblowe, interpretując styl neoklasyczny. Hepplewhite's „Cabinet-Maker and Tapicer's Guide” został wydany pośmiertnie przez wdowę po nim w 1788 roku. Sheraton opublikował „Cabinet-Maker and Tapicer's Drawing Book” w 1793 roku. Przewodniki te były szeroko studiowane przez amerykańskich producentów mebli. I chociaż ich interpretacje były różne, produkty miały czyste linie i delikatniejsze formy związane z okresem federalnym.
Hepplewhite
Najczęściej kawałki Hepplewhite, zwłaszcza małe stoły, krzesła i biurka, wykonane są z mahoniu, ale mogą być również wykonane z fornirów mahoniowych. Okleina mahoniowa nad drewnem wiśniowym jest czasami określana jako „mahoń biedaka”. Wzory Hepplewhite mają również delikatniejszy wygląd w porównaniu z wcześniejszymi Chippendale i Queen Anne wykonanymi w okresie kolonialnym.
Znaki towarowe w stylu Hepplewhite, zgodnie z „Antykami 101”, obejmują nóżki łopatkowe, krzesła z oparciem osłonowym, intarsję i fronty tambour na elementach obudowy. Te innowacje przetrwały i stały się markerem wpływu Hepplewhite na produkcję mebli.
Sheraton
Podczas gdy praca Sheratona sprzyjała również mahoniu, należy rozróżnić te dwa style pod federalnym parasolem, o których należy pamiętać.
W przeciwieństwie do oparć Hepplewhite'a o owalnym kształcie, Sheraton wolał kwadratowe oparcie, jeśli chodzi o siedzisko. Nogi na jego kawałkach, zamiast być innowacyjne, podążały za tradycyjnymi okrągłymi kształtami z przeszłości. Jednak, gdy amerykańscy producenci stolarki badali oba style, czasami mieszali je ze sobą. Właśnie tam przydaje się odwoływanie się do kawałków z okresu federalnego, zamiast próbować zaszufladkować kawałek do obozów Hepplewhite lub Sheraton, jeśli występuje kilka * cech.
Duncan Phyfe
„Antyki 101” wspominają także o rzemieślniku z Nowego Jorku, Duncanie Phyfe, odnosząc się do okresu federalnego. Mówi się, że „perfekcyjnie zrealizował neoklasyczne projekty Sheraton i Hepplewhite”. Jego składane stoły do gier, krzesła oparte na lirach i podstawy stołów są rozpoznawalnymi sygnaturami. Te oryginały są trudne do zdobycia, ale w latach 30. XX wieku nastąpiło poważne ożywienie stylu Duncana Phyfe, dzięki czemu te dzieła są obfite dla tych, którzy podziwiają ten styl.
Okres federalny trwał w produkcji mebli do lat dwudziestych XIX wieku, chociaż styl imperialny zyskiwał wówczas na popularności.
