Ilustracja: Vin Ganapathy. © Świerk, 2018
Fotografia przeszła długą drogę w swojej stosunkowo krótkiej historii. W ciągu prawie 200 lat aparat przekształcił się ze zwykłego pudełka, które robiło rozmazane zdjęcia, w zaawansowane technologicznie mini komputery znajdujące się w dzisiejszych lustrzankach cyfrowych i smartfonach.
Historia fotografii jest fascynująca i można przejść do najdrobniejszych szczegółów. Rzućmy jednak okiem na najważniejsze wydarzenia i najważniejsze osiągnięcia tej naukowej formy sztuki.
Pierwsze aparaty
Podstawowa koncepcja fotografii istnieje od około V wieku p.n.e. Dopiero w XI wieku iracki naukowiec opracował coś, co nazywa się camera obscura.
Nawet wtedy aparat nie rejestrował obrazów, po prostu wyświetlał je na innej powierzchni. Obrazy były również odwrócone, choć można je było prześledzić, aby stworzyć dokładne rysunki rzeczywistych obiektów, takich jak budynki.
Pierwsza kamera obscura wykorzystała dziurkę w namiocie do wyświetlania obrazu z zewnątrz namiotu w zaciemnionym obszarze. Camera obscura stało się na tyle małe, że można je było przenosić dopiero w XVII wieku. Mniej więcej w tym czasie wprowadzono podstawowe soczewki do skupiania światła.
Pierwsze stałe obrazy
Fotografia, jaką znamy dzisiaj, rozpoczęła się pod koniec lat 30. XIX wieku we Francji. Joseph Nicéphore Niépce użył przenośnej kamery obscura, aby wystawić płytę cyny pokrytą bitumem na światło. To pierwszy zarejestrowany obraz, który nie blakł szybko.
Sukces Niépce doprowadził do szeregu innych eksperymentów, a fotografia postępowała bardzo szybko. Dagerotypy, płytki emulsyjne i mokre płytki zostały opracowane prawie jednocześnie w połowie do końca 1800 roku.
Z każdym rodzajem emulsji fotografowie eksperymentowali z różnymi chemikaliami i technikami. Oto trzy, które przyczyniły się do rozwoju nowoczesnej fotografii.
Dagerotyp
Eksperyment Niépce doprowadził do współpracy z Louisem Daguerre. Rezultatem było stworzenie dagerotypu, prekursora współczesnego filmu.
- Miedzianą płytkę pokryto srebrem i wystawiono na działanie pary jodu, zanim została wystawiona na działanie światła. Aby stworzyć obraz na płycie, wczesne dagerotypy musiały być poddane działaniu światła przez okres do 15 minut. Dagerotyp był bardzo popularny, dopóki nie został zastąpiony pod koniec lat 50. XIX wieku płytkami emulsyjnymi.
Płytki emulsyjne
Płytki emulsyjne lub mokre były tańsze niż dagerotypy i wymagały tylko dwóch lub trzech sekund czasu ekspozycji. Dzięki temu były znacznie bardziej odpowiednie do fotografii portretowych, co było wówczas najczęstszym zastosowaniem fotografii. Wiele zdjęć z wojny domowej powstało na mokrych płytach.
Te mokre płytki wykorzystywały proces emulsji zwany procesem Collodion, a nie zwykłą powłokę na płycie obrazowej. W tym czasie do aparatów dodano mieszki, aby pomóc w ustawianiu ostrości.
Dwoma powszechnymi typami płytek emulsyjnych były ambrotyp i typ cynowy. Ambrotypy zastosowały szklaną płytkę zamiast miedzianej płytki dagerotypów. Tintypy zastosowały blachę. Chociaż płytki te były znacznie bardziej wrażliwe na światło, trzeba je było szybko opracować. Fotografowie musieli mieć pod ręką chemię, a wielu podróżowało w wagonach, które również pełniły funkcję ciemni.
Suche płyty
W latach 70. XIX wieku fotografia zrobiła kolejny wielki krok naprzód. Richard Maddox ulepszył poprzedni wynalazek, aby uzyskać suche żelatynowe płytki, które były prawie równe mokrym płytkom pod względem szybkości i jakości.
Te suche talerze można przechowywać zamiast wykonywać w razie potrzeby. To pozwoliło fotografom na większą swobodę robienia zdjęć. Proces ten pozwolił również na mniejsze aparaty, które mogłyby być trzymane w ręce. Wraz ze zmniejszaniem się czasów ekspozycji opracowano pierwszy aparat z mechaniczną migawką.
Aparaty fotograficzne dla wszystkich
Fotografia była tylko dla profesjonalistów i bardzo bogatych, dopóki George Eastman nie założył firmy o nazwie Kodak w latach 80. XIX wieku.
Eastman stworzył elastyczny film rolkowy, który nie wymagał ciągłej wymiany litych płyt. Pozwoliło mu to opracować samodzielny aparat pudełkowy, który pomieści 100 ekspozycji filmowych. Aparat miał mały pojedynczy obiektyw bez regulacji ostrości.
Konsument robił zdjęcia i wysyłał aparat z powrotem do fabryki w celu opracowania filmu i wykonania odbitek, podobnie jak nowoczesne aparaty jednorazowe. Był to pierwszy aparat wystarczająco niedrogi, na jaki stać przeciętnego człowieka.
Film był nadal duży w porównaniu do dzisiejszego filmu 35 mm. Dopiero pod koniec lat 40. XX wieku folia 35 mm stała się wystarczająco tania dla większości konsumentów.
Etienne Jeanneret / Getty Images
Horrory wojny
Około 1930 r. Henri-Cartier Bresson i inni fotografowie zaczęli używać małych 35 mm aparatów fotograficznych do rejestrowania obrazów życia, jakie miały miejsce, a nie portretowych. Gdy wybuchła II wojna światowa w 1939 r., Wielu fotoreporterów przyjęło ten styl.
Pozowane portrety żołnierzy z I wojny światowej ustąpiły miejsca graficznym obrazom wojny i jej następstw. Obrazy takie jak fotografia Joela Rosenthala, Podnoszenie flagi na Iwo Jimie przyniosły rzeczywistość wojny do domu i pomogły galwanizować naród amerykański jak nigdy dotąd. Ten styl uchwycenia decydujących chwil na zawsze ukształtował oblicze fotografii.
Cud błyskawicznych obrazów
W tym samym czasie, gdy popularne stały się aparaty 35 mm, Polaroid wprowadził model 95. Model 95 wykorzystał tajny proces chemiczny do opracowania filmu wewnątrz kamery w mniej niż minutę.
Ten nowy aparat był dość drogi, ale nowość natychmiastowych obrazów przykuła uwagę opinii publicznej. W połowie lat 60. Polaroid miał wiele modeli na rynku, a cena spadła, aby pozwolić sobie na to jeszcze więcej osób.
W 2008 roku Polaroid przestał kręcić słynny natychmiastowy film i zabrał ze sobą swoje sekrety. Wiele grup, takich jak The Impossible Project i Lomography, próbowało ożywić film natychmiastowy z ograniczonym sukcesem. Od 2018 r. Nadal trudno jest odtworzyć jakość, która została znaleziona w Polaroid.
Zaawansowana kontrola obrazu
Podczas gdy Francuzi wprowadzili stały obraz, Japończycy przynieśli fotografowi łatwiejszą kontrolę obrazu.
W latach 50. XX wieku Asahi (późniejszy Pentax) wprowadził Asahiflex, a Nikon wprowadził aparat Nikon F. Były to zarówno lustrzanki, jak i Nikon F pozwalający na wymienne obiektywy i inne akcesoria.
Przez następne 30 lat aparaty w stylu lustrzanek pozostały kamerą z wyboru. Wprowadzono wiele ulepszeń zarówno do kamer, jak i samego filmu.
Fabiano Santos / EyeEm / Getty Images
Przedstawiamy inteligentne aparaty fotograficzne
Na przełomie lat 70. i 80. wprowadzono kompaktowe aparaty fotograficzne, które same mogły podejmować decyzje dotyczące kontroli obrazu. Te aparaty „wyceluj i zrób zdjęcie” obliczają czas otwarcia migawki, przysłonę i ostrość, pozostawiając fotografom swobodę skoncentrowania się na kompozycji.
Automatyczne aparaty fotograficzne stały się niezwykle popularne wśród zwykłych fotografów. Profesjonaliści i poważni amatorzy nadal woleli dokonywać własnych korekt i cieszyli się kontrolą obrazu dostępną w lustrzankach.
Era cyfrowa
W latach 80. i 90. wielu producentów pracowało nad aparatami przechowującymi obrazy w formie elektronicznej. Pierwszymi z nich były aparaty typu point-and-shoot, które wykorzystywały cyfrowe media zamiast filmów.
Do 1991 roku Kodak wyprodukował pierwszy aparat cyfrowy, który był na tyle zaawansowany, że z powodzeniem mógł być używany przez profesjonalistów. Inni producenci szybko podążyli za nimi i dziś Canon, Nikon, Pentax i inni producenci oferują zaawansowane lustrzanki cyfrowe (DSLR).
Nawet najbardziej podstawowy aparat typu „wyceluj i zrób zdjęcie” robi teraz zdjęcia o wyższej jakości niż płyta cynowa Niépce, a smartfony mogą łatwo pobrać wydrukowane zdjęcie wysokiej jakości.
