/ Diana Miller / Getty Images
Melasa była głównym środkiem słodzącym używanym od dawna, dopóki rafinowany biały cukier nie zepchnął jej na tył półki. Ma charakterystyczny smak, który dodaje blasku przepisom pełnym przypraw, takim jak piernik lub toffi.
Historia melasy
Angielski melasa pochodzi z portugalskiego melaço, które z kolei pochodzi od łacińskiego mel, czyli miodu. Melasus (sic) został po raz pierwszy ukazany w druku w 1582 roku w portugalskiej książce zwiastującej podbój Indii Zachodnich.
Melasę eksportowano do USA z Indii Zachodnich w celu wytworzenia rumu. Wysokie podatki były nakładane na melasę przez Brytyjczyków na mocy ustawy o melasie z 1733 r., Ale cła były tak szeroko ignorowane przez amerykańskich kolonistów, że podatki zostały obniżone w 1764 r. W nadziei, że więcej ich przestrzega.
Do lat 80. XIX wieku melasa była najpopularniejszym słodzikiem w Stanach Zjednoczonych, ponieważ była znacznie tańsza niż cukier rafinowany. Uważano to za szczególnie smaczne z solą.
Po zakończeniu I wojny światowej ceny cukru rafinowanego drastycznie spadły, co spowodowało migrację konsumentów z melasy do kryształów białego cukru. W 1919 r. Spożycie cukru białego w USA na mieszkańca było dwukrotnie wyższe niż w 1880 r., A większość Amerykanów całkowicie przestawiła się z melasy na granulowany cukier biały i brązowy.
W styczniu 1919 r. Eksplodowała ogromna kula melasy w Purity Distilling Company w Bostonie. To, co stało się znane jako „wielka powódź melasy”, zabiło 21 osób i rozlało na ulice dwa miliony litrów melasy.
Co ciekawe, melasa kosztuje obecnie około dwa razy więcej niż cukier rafinowany. Wraz z alkoholem przemysłowym i produktami z rumu melasę można również wykorzystywać do produkcji drożdży, tytoniu i pasz dla bydła.
